Όλοι γύρω απ' το τραπέζι

Χθες το μεσημέρι καθόμουν και ξεφύλλιζα ένα ένθετο μιας εφημερίδας. Το μάτι μου έπεσε σε ένα άρθρο που αναφερόταν στην κατάργηση του μεσημεριανού φαγητού. Ο συντάκτης του άρθρου δήλωσε επηρεασμένος από την ανάγνωση του βιβλίου “Ζήσε ανέμελα” του Τομ Χότζκινσον (το οποίο πρέπει να διαβάσω κάποια στιγμή). Το άρθρο αυτό αναφερόταν στο γεγονός ότι ο σημερινός τρόπος ζωής και οι ξέφρενοι ρυθμοί δεν μας επιτρέπουν να έχουμε στιγμές που κάποτε είχαμε. Έτσι λοιπόν αναφέρεται στην κατάργηση του μεσημεριανού φαγητού.

Μήπως έχει άδικο; Πόσες φορές τσιμπολογήσατε απλώς ένα σνακ αντί για μεσημεριανό; Πόσοι από εσάς δεν έχετε παραγγείλει στο γραφείο και τρώτε στα γρήγορα; Πόσες φορές δεν έχετε πιάσει τον εαυτό σας να κρατάει στο ένα χέρι το σάντουιτς και στο άλλο το ποντίκι του υπολογιστή; Θα μου πείτε ότι είναι λογικό. Ότι δεν προλαβαίνουμε ή ακόμη κι ότι είναι χάσιμο χρόνου το μεσημεριανό. Σκεφτόμουν λοιπόν, πόσο αντικρουόμενη είναι όλη αυτή η κατάσταση. Από την μια, όλοι μας όλο και περισσότερο έχουμε την τάση να παραμελούμε το μεσημεριανό και πολλές φορές και το βραδινό κι από την άλλη, η τηλεόραση είναι γεμάτη με εκπομπές μαγειρικής, οι εφημερίδες με ένθετα συνταγών και περιοδικά μαγειρικής να κρέμονται στα περίπτερα. Περίεργο δεν είναι;

Φυσικά υπάρχουν και πολλές άλλες απολαύσεις που έχουμε παραμελήσει εξαιτίας του σύγχρονου τρόπου ζωής. Όμως θεωρώ πως το μεσημεριανό είναι κάτι που πραγματικά δεν πρέπει να χαθεί. Είναι στιγμή χαλάρωσης και αφορμή να συγκεντρώνεται η οικογένεια. Βάζω στην άκρη το κατά πόσο είναι υγιεινό το σπιτικό φαγητό. Όλοι το γνωρίζουμε. Πέρα όμως από αυτό, το μεσημεριανό όπως προείπα είναι ευκαιρία για την οικογένεια να μαζευτεί. Οι γονείς λείπουν πολλές ώρες λόγω δουλειάς, τα παιδιά με το σχολείο και τα φροντιστήρια δεν έχουν και πολύ ελεύθερο χρόνο. Το μεσημεριανό λοιπόν είναι μίας πρώτης ευκαιρίας να βρεθούν όλοι μαζί, να πουν τα νέα τους και να χαλαρώσουν και να φορτίσουν τις μπαταρίες τους για την συνέχεια του υπόλοιπου μισού της ημέρας τους.

Ελπίζω να μην καταργηθεί αυτό που ακόμη και σήμερα αποτελεί αφορμή μάζωξης της οικογενείας.Το χρειαζόμαστε! Όλοι γύρω απ’ το τραπέζι!

Πρώτη ανάρτηση

Δεν ήξερα πως να ξεκινήσω την πρώτη μου ανάρτηση στο blog. Σκεφτόμουν να γράψω φράσεις του τύπου “νέο ξεκίνημα”, “νέο blog” κ.τ.λ. Επίσης σκέφτηκα να γράψω στο πρώτο μου post τη φράση που χρησιμοποιούν (στο πρώτο τους πρόγραμμα) όσοι αρχίζουν να μαθαίνουν προγραμματισμό. Δηλαδή: “Hello world”.

Όμως όπως καταλάβατε (όσοι διαβάσατε την πρώτη μου ανάρτηση) δεν ξεκίνησα έτσι. Προτίμησα απλώς να γράψω τις σκέψεις που έκανα για την πρώτη μου ανάρτηση.

Αυτό ήταν το πρώτο μου post στο blog αυτό. Αν και το blog το δημιούργησα πολλούς μήνες πριν, αποφάσισα σήμερα να το ενεργοποιήσω. Δεν ξέρω ακόμη τι θα γράφω στο blog. Ίσως αποτελέσει ένα προσωπικό ημερολόγιο, ίσως κατάθεση κάποιων ιδεών και απόψεων, ίσως σχολιασμό της επικαιρότητας, ίσως αποτελέσει απλά ένα χώρο εκτόνωσης. Σίγουρα όμως θα προσπαθήσω να το ενημερώνω συχνά κι όπου βγει.

Συμμετέχω και στο blog stories που ξεκινήσαμε με ένα φίλο μου γράφοντας ή για να ακριβολογούμε προσπαθώντας να γράψουμε μικρές ιστοριούλες. Η έλλειψη χρόνου όμως δεν του επέτρεψε να συνεχίσει να ασχολείται με το blog, αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα επιστρέψει και θα συνεχίσουμε την προσπάθεια να γράφουμε “ιστορίες σφηνάκια”.

Λογικά θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις τις επόμενες ημέρες.